W starożytnym Egipcie wierzono, że dusza po śmierci potrzebuje pomocy w podróży przez Duat lub podziemia, do zaświatów. Temu właśnie służyły tzw. Księgi Umarłych.

Księga to termin najlepiej opisujący luźną kolekcję tekstów składających się z szeregu rytualnych zaklęć, napisanych przez rzesze kapłanów na przestrzeni 1000 lat. Występują w nich rysunki, pieśni i zaklęcia będące rodzajem ewolucyjnej kontynuacji wcześniejszych Tekstów Sarkofagów oraz Tekstów Piramid, datowanych na trzecie tysiąclecie p.n.e. oraz z późniejszego etapu historii Egiptu - na Trzeci Okres Przejściowy (XI-VII wiek p.n.e.).

Nie było jednej kanonicznej Księgi Umarłych. Zwoje papirusów, które przetrwały, zawierają rozmaite teksty religijne i różnią się znacznie ilustracjami. Prawdopodobnie niektórzy ludzie zamawiali swoje własne egzemplarze Księgi Umarłych, być może wybierając do nich zaklęcia, które uznawali za najważniejsze w ich przejściu w zaświaty. Księga Umarłych była najczęściej pisana pismem hieroglificznym lub hieratycznym, na papirusowym zwoju i ilustrowana winietami przedstawiającymi zmarłego i jego podróż w zaświaty.
Starożytni Egipcjanie nazywali ten zbiór teksów oraz ilustracji „Księgą Wyjścia w Ciągu Dnia”. Tak więc nazwa „Księga Umarłych”, jaką posługujemy się w odniesieniu do niej dzisiaj, nie była współczesna jej twórcom. Pierwszy raz użył jej w 1842 roku pochodzący z Niemiec archeolog Karl Richard Lepsius. Był on zarazem pierwszą osobą, która opublikowała wybrane fragmenty Księgi Umarłych.